ΗΠΑ.Τα φορολογικά εγκλήματα είναι περίπου ισοδύναμα σε τιμωρία με εκείνα κατά της ζωής. «Είναι καλύτερα να έρθεις να μας βρεις εσύ, παρά να έρθουμε να σε βρούμε εμείς» ήταν πριν από μερικά χρόνια το μήνυμα μιας διαφήμισης των αμερικανικών φορολογικών αρχών που θα άξιζε να αντιγράφαμε αυτούσια και στην Ελλάδα – ας το σκεφτούν λίγο στο υπουργείο Οικονομικών.



  Όχι απλώς τη διαφήμιση, που ήταν πειστική σε επίπεδο θρίλερ ώστε πραγματικά να τρομοκρατεί τους επίδοξους φοροφυγάδες, αλλά, κυρίως, την ουσία.

Ειδικά στις ΗΠΑ αλλά και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ουσιαστικά σε όλες τις δυτικού τύπου κοινωνίες που υποτίθεται ότι θέλουμε να ανήκουμε, τα φορολογικά εγκλήματα είναι περίπου ισοδύναμα σε τιμωρία με εκείνα κατά της ζωής. Και ορθώς, καθώς είναι εγκλήματα κατά της ζωής της κοινωνίας. Οχι μόνον επειδή αυτή στερείται έτσι τη δυνατότητα βασικών δράσεων αλλά και επειδή για κάθε ευρώ που φοροδιαφεύγει κάποιος, τελικά, επιβαρύνεται άδικα κάποιος άλλος.

Είναι λοιπόν απολύτως στη σωστή κατεύθυνση η απόφαση της κυβέρνησης να αλλάξει εκ βάθρων τη δυνατότητα του κράτους να εντοπίζει και να φορολογεί τον πραγματικό πλούτο, όπως αυτή φαίνεται να προχωρά με τη χθεσινή νομοθετική ρύθμιση. Οσο άδικη για τους πολίτες και καταστροφική για την οικονομία είναι η υπερφορολόγηση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, τόσο κοινωνικά δίκαιο και δημοσιονομικά απαραίτητο είναι να τελειώνουμε επιτέλους με τη μάστιγα της φοροδιαφυγής.

Κι ελπίζει κανείς ότι δεν θα αναχθεί αυτή η προσπάθεια σε ζήτημα δήθεν έλλειψης «δημοκρατικής ευαισθησίας», όπως συμβαίνει περίπου με κάθε τι που ξεβολεύει κάποιους. Ας μην επιστρατευθεί το παραμύθι που επί τόσα χρόνια ακούμε, ότι δήθεν πρέπει να προστατεύεται η απόκρυψη του πλούτου μέσα από κάθε λογής σοφίσματα περί πάσης φύσεως απορρήτων. Ούτε και εκείνο το άλλο, το ακόμα πιο απίθανο, ότι το κράτος πρέπει να μην χρησιμοποιεί την καταστολή αλλά την… πειθώ.

Ακόμα και σήμερα, υπό αυτές τις συνθήκες στις οποίες ζει η χώρα, μετά την επεξεργασία των δηλωθέντων για το 2011 εισοδημάτων προκαλεί σοκ το πόσος φανερός πλούτος παραμένει φορολογικά άφαντος. Αυτό είναι κάτι που όχι απλώς δεν μπορεί να συνεχίζεται, αλλά θα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Συνιστά άλλωστε, εκτός όλων των άλλων, και τη μαζικότερη μορφή έμπρακτης καταπάτησης του Συντάγματος.

Συνεπώς, η υιοθέτηση νέων μοντέλων ελέγχου και δράσεων που θα επιτρέπουν στην εφορία να συλλαμβάνει τον πραγματικό και όχι τον δηλωθέντα πλούτο περιορίζοντας τη μεταξύ τους απόκλιση, δεν μπορεί να ενοχλεί κανέναν πλην εκείνων ακριβώς που κολυμπούν επί χρόνια ατάραχοι μέσα στα πελάγη ευτυχίας αυτής ακριβώς της απόκλισης…

Για όλους τους υπόλοιπους, αλλά και για την ίδια τη χώρα, είναι σημαντική πρόοδος που θα έπρεπε να ήταν από πολύ καιρό αυτονόητη πραγματικότητα. Αρκεί φυσικά να χρησιμοποιηθεί στην κατεύθυνση που πρέπει κι όχι να αποτελέσει, με κάποιο τρόπο, ένα νέο όχημα για μία ακόμα μορφή περαιτέρω αφαίμαξης των μεγάλων στρωμάτων που έχουν ήδη σηκώσει βάρος απολύτως δυσανάλογο με τις πραγματικές τους δυνάμεις. Από αυτή τη ρύθμιση, δεν πρέπει να έρθει τίποτα άλλο παρά αποτέλεσμα και δικαιοσύνη. Αν η κυβέρνηση τα καταφέρει, και πρέπει να τα καταφέρει στο κυνήγι του άφαντου για το δημόσιο ταμείο πλούτου, θα έχει κάνει μία από τις πιο σημαντικές τομές στη ζωή αυτού του τόπου.

[Του Γεώργιου Π. Μαλούχου από tovima.gr]











Πηγή... defencenet.gr